donderdag 23 juni 2016

Carnet de voyage

Laatst las ik ergens dat in deze tijd van snelle kiekjes op Facebook eigenlijk niemand meer echt registreert wat hij/zij gezien heeft, zeker niet als er een foto van is genomen. De beste manier om goed te kijken is tekenen. Een open deur, maar ik heb het ter harte genomen. Ik ben nooit een fervente reistekenaar geweest, maar heb de laatste tijd wel steevast een Moleskine bij me. En ja, als op een zomerse ochtend de zon weldadig schijnt op het balkonnetje van je kamer op de zesde verdieping van het Majestic Plaza, dan is het eigenlijk zonde om er niet even goed voor te gaan zitten. Deze kerk is bij lange na niet het meest indrukwekkende gebouw van Praag, maar was een goed object om na te krabbelen. Al was het maar om te herinneren waar het met tekenen voornamelijk om draait: goed kijken. 


zaterdag 18 juni 2016

Marianne


Je eerste vergeet je nooit meer. Mijn eerste was een Française, lelieblank en temperamentvol. Haar soortnaam was Citroën AX, maar ik noemde haar Marianne. Toen ik haar kocht, in het laatste jaar van de twintigste eeuw, was ze eigenlijk al een museumstuk: ze had vier versnellingen, een handmatige shoke (waarvan de beheersing me een maandje bloed, zweet en tranen heeft gekost), slechts één zijspiegel en geen achterruitwisser. Ze woog 637 kilo, want bij de AX hoefde je van de carrosserie (en daarmee de kreupelzone) niet te veel te verwachten. Maar ik was maar wat gelukkig met mijn teerbeminde metgezellin. In een tijd dat iedereen om ons heen ons voorbij stoof met cruise control, ABS en airbags, bevonden Marianne en ik ons in een tijdsvacuüm dat volledig toebehoorde aan een ander tijdperk.
            We zijn twee jaar en acht maanden samen geweest, maar in mijn hoofd lijkt het veel langer. Misschien omdat we veel doorstaan hebben in die tijd: na een paar maanden trok ik haar pook uit de kom, ik heb haar ooit afgesloten met de sleutel nog in het contact, we hebben eens met een doorgebrande bougie langs de A10 gestaan en verder had ze veel te lijden onder mijn onervarenheid. Zo had ik op een onbewaakt ogenblik een motorrijder in mijn linkerportier (waarna het raam niet meer open kon, totdat ik hem liet vervangen) en heb ik het eens gepresteerd om op de A4 een lang stuk honderd te rijden met de handrem er nog op (want het lampje was stuk). Daar staat tegenover dat ze in die tijd al een keer of drie klinisch total loss is verklaard, maar ik haar telkens weer liefdevol heb laten oplappen. Totdat het echt niet meer ging…
            Achteraf gezien was het een waardig afscheid om nog even met haar terug te zijn geweest in haar geboorteland. Met de autoslaaptrein, want we wilden haar het hele stuk rijden niet aandoen. Terecht, zo bleek, want al reed ze met een dartele drift door de Languedoc, op een kwade dag viel bij Sérignan haar uitlaatpijp eraf. Zodra we doorhadden dat er geen motorrijder achter ons zat maar dat de herrie afkomstig was van Marianne, zetten we haar aan de kant, om hulp te vragen bij een nabijgelegen camping. De campingbaas wist van wanten: hij had een vriendje bij de sloop en een ander vriendje bij een garage in de buurt, zodat we voor een prikkie onze reparatie zwart konden regelen. Al zat daar de adder onder het gras: diep in de binnenlanden was pinnen utopisch, zodat we moesten lopen naar het dichtstbijzijnde stadje en met de taxi terug, om nog op tijd te zijn voor de sluiting van de garage. Maar dan had je ook wat, ze reed daarna weer tierig door het heuvelachtige landschap. Zoals gezegd, achteraf gezien was het een waardig afscheid. Enkele maanden later bezweek ze definitief aan inwendige bloedingen en eindigde ze als orgaandonor op een non-descripte sloop. Haar nummerborden en 'chevrons' heb ik plechtig meegenomen als aandenken en moet ik nog ergens hebben. Er zijn nadien er nog anderen gevolgd, die zonder uitzondering beter waren uitgerust, comfortabeler en moderner waren. Maar zoals met Marianne wordt het toch nooit meer.

woensdag 15 juni 2016

Ik wil Dinoplaatjes!

Als hedendaagse ouder ben je gewend om wat boodschappen betreft van actie naar actie gesleept te worden. Niet verrassend dus dat mijn eerste werkgever (vakken vullen in de vroege nineties) ons kroost alvast opwarmt voor de komst van de T-Rex. Wel een leuke bijkomstigheid als je zo'n actie dan kunt gebruiken om een cartoon over te maken. Ik had de grap net bedacht toen ik langs een supermarkt kwam die daadwerkelijk zo'n hek met een spandoek had staan. Daar word ik dan blij van, weer een praatwolkje uitgespaard, daar wordt een cartoon meestal beter van...