Een warme middag in mei in de Jardin du Luxembourg. Je zit met je voeten in de vijver en moet constateren dat de schets die je gemaakt hebt geen succes was; je hebt geen geduld voor gebouwen en daken. Je loopt wat rond en dan zie je haar: dromerig leunend op één been, de blik naar beneden gericht, een subtiele, voldane glimlach op haar lippen. Perfecte gratie in schril contrast met de fallische obelisk waar ze tegenaan leunt. De negentiende-eeuwse senator die geëerd wordt met het beeld kent niemand meer. Maar hij heeft vast iets goeds gedaan, want hij kreeg het mooiste meisje van het park. Ze staat er ongetwijfeld al meer dan een eeuw, ze had van alles langs kunnen zien komen als ze haar blik niet in mysterieuze tevredenheid naar beneden had gewend. Net zoals de vele passanten haar nauwelijks zien. Zodra ze op papier staat weet je het zeker: je zult hier niet meer kunnen lopen zonder ook even langs haar te lopen...
